Czy kolejne prawie trzydzieści lat staczania się Białorusi w objęcia Rosji było nieuchronne, czy może Polska przyłożyła do tego rękę? Czemu Polska wspierała Aleksandra Łukaszenkę, gdy kandydował na prezydenta? Witold Jurasz, dziennikarz Onetu i były dyplomata opisuje Białoruś, w której pracował najpierw jako charge d'affaires RP, a następnie zastępca ambasadora RP. Szuka odpowiedzi na pytanie o to, czemu przegraliśmy Białoruś i czy kiedykolwiek w ogóle podjęliśmy grę o to, by nie stała się rosyjską półkolonią. Zdaniem Jurasza Białorusini są jednym z najbardziej zachodnich w duchu narodów byłego ZSRR, a równocześnie obywatelami najbardziej sowieckiego państwa powstałego po rozpadzie Sowietów. O ile Jurasz czuje sympatię do Białorusinów, o tyle nie ma złudzeń co do Aleksandra Łukaszenki. Jak pisze: Tym, czego nigdy nie jestem w stanie zrozumieć, myśląc o Łukaszence, jest to, pochodną jakiej aberracji – o ile z aberracją, a nie z uwikłaniami agenturalnymi mieliśmy do czynienia – była decyzja o poparciu przez Polskę Aleksandra Łukaszenki w wyborach prezydenckich w 1994 roku. To skądinąd coś, o czym w naszym kraju niemal nigdy się nie mówi. Tymczasem zaś nasz kraj dwadzieścia dziewięć lat temu udzielił poparcia Łukaszence. Ci, którzy w 1994 roku przekonali władze państwa, że powinniśmy poprzeć Łukaszenkę jako kandydata na prezydenta, nigdy nie ponieśli za to odpowiedzialności i nigdy nie zostali z owego faktu rozliczeni. Wszystkie cechy charakteru Łukaszenki wskazywały tymczasem na to, że jest to człowiek ze skłonnościami autorytarnymi i niemający skrupułów, jeśli chodzi o stosowanie przemocy. Jeszcze jako dyrektor sowchozu zasłynął wszak pobiciem podwładnego. Z psychologicznego punktu widzenia Łukaszenka od początku spełniał wszystkie warunki kogoś, kto będzie w stanie przekształcić państwo w pełną dyktaturę. Poparcie Łukaszenki było straszliwym błędem. [Powyższy opis pochodzi od wydawcy].

Witold Jurasz, autor popularnego podcastu Sprawy międzynarodowe. Ukraina, widział Rosję z bliska - był dyplomatą w polskiej ambasadzie w Moskwie. W swojej książce przeplatając opisy polityki Władimira Putina z opowieściami z codziennego życia w Rosji pokazuje, że Putin wcale nie jest twórcą zła, które widzimy oglądając relacje i czytając reportaże na temat rosyjskich zbrodni popełnianych na Ukrainie. Zło w Rosji - i niestety również zło w Rosjanach - było bowiem jedynie uśpione i wystarczyło niewiele, by na nowo zatryumfowało. Co gorsza, zło miało w sobie wiele zwodniczego uroku. Mamiło Zachód swoim blichtrem i zuchwałością. Uwodziło umiejętnością gry na głęboko skrywanych, zduszonych polityczną poprawnością słabościach ludzi Zachodu. W efekcie, mimo że Władimir Putin szczerze, jak mało który przywódca w historii, informował o swoich zamierzeniach, równocześnie zdołał uśpić naszą czujność. A może to nie Putin nas uśpił. Może sami chcieliśmy być ślepi? [nota wydawcy]

Książka opisuje głośną w 1957 roku sprawę porwania i zabójstwa Bohdana Piaseckiego, syna szefa Stowarzyszenia PAX Bolesława Piaseckiego, osoby bardzo wówczas wpływowej. Sprawcom nigdy nie wykryto. Tropy wskazywały na funkcjonariuszy MSW i osoby z nimi powiązane narodowości żydowskiej. śledztwo ciągnęło się wiele lat. Rozpatrywano różne wersje wydarzeń i analizowano motywy sprawców. Najdłużej badano motyw zemsty za działalność Bolesława Piaseckiego przed 1939 rokiem oraz za to, co robił podczas II wojny światowej. Zdaniem autora tej publikacji najdziwniejsze w całej sprawie jest to, ze 13 kwietnia 1992 minister spraw wewnętrznych Antoni Macierewicz podjął decyzję o utajnieniu zbioru dokumentów dotyczących tej zbrodni. Co chciał ukryć minister? Komo wciąż zagraża prawda o śmierci Bohdana Piaseckiego?

Poruszające biografie kobiet, które los zetknął z największym tyranem XX wieku. W pierwszej części książki autorka przedstawia luksusowe życie kochanek Stalina i żon kremlowskich prominentów. Barwnie opisuje, jak żyła czerwona elita na Kremlu, w podmoskiewskich daczach i w słynnym Domu nad Rzeką Moskwą. W części drugiej autorka pokazuje, że ogromne przywileje nie były dane na zawsze - dotychczasowe faworyty stawały się ofiarami czystek tylko dlatego, że ich mężowie stracili poparcie Stalina. Niesłuszne oskarżenia, wymuszane torturami zeznania, sfingowane procesy kończyły się zawsze tak samo: aresztowanie i skazanie. Ostatnia część - to wstrząsający obraz życia w stalinowskich łagrach.